مارینا ماکاریچوا (م.م) : رقابت­ها به پایان رسید و افکار عمومی قدری نا امیدست؛ از این­که شما بهترین عملکرد را داشتید، اما دور نهایی با حوادث تلخ­اش پیش آمد. چه اتفاقی افتاد؟

ولادیمیر کرامنیک (و.ک) : البته، خسته و نا امید هستم. خیلی نزدیک بودم. به هر صورت معتقدم که هم من و هم کارلسن استحقاق پیروزی در این رقابت را داشتیم، اما مسلماً فقط یک نفر می­تواند مقام نخست باشد. به همین جهت می­توانم بگویم در این مورد، کمی بدشانسی آوردم. در دور آخر، من حتی قبل از شروع بازی در موقعیت دشواری بودم چون شانس مگنوس در دور ماقبل آخر [در مقابل رجبوف] گرفته بود و به پیروزی رسیده بود. در صورت تساوی امتیازها، یکی از روش­های پوئن شکنی به نفع من بود و یکی به نفع مگنوس. متأسفانه پوئن شکنی "او" طبق چیزی که مقررات مسابقه می­گوید، مهمتر بود، حال آنکه غالباً ملاک عمل، عکس اینست. اتفاقی که افتاد این بود، کاملاً مربوط به شانس و تصادف. در واقع او نیم امتیاز از من° جلوتر بود. مقدار عددی امتیازمان برابر بود ولی او در عمل، نیم امتیاز از من در دور آخر، بیشتر داشت. من در مقابل حریف­ام مهره­های سیاه داشتم در حالی که او [در مقابل حریف­اش] سفید داشت، بنابراین شرایط دشواری داشتم. برای رسیدن به پیروزی مجبور بودم خیلی ریسکی باز کنم، چون آخرین فرصت من بود. من هنوز هم فکر می­کنم تصمیم­ام صحیح بود، چون تنها فرصت ممکن برای برهم زدن تعادل فکری مگنوس و عصبی نمودن او بود طوری که او هم [در مقابل حریف­اش] مجبور شود فقط برای برد، بازی کند. این تصمیم من، علی القاعده می­توانست منجر به باخت مگنوس شود که می­بینیم عملاً هم، این اتفاق افتاد. متأسفانه من خودم زیاده از حد° ریسک کردم و در مرحله­ای که باخت مگنوس واضح شد، نتوانستم بازی­ام را نجات بدهم. من از ابتدای این بازی با تمام توان، بازی کردم و کار دیگری نمی­توانستم بکنم. چنین شرایطی کاملاً استاندارد و عادی است. طی یکی دو حرکت، شانس­ام را برای عوض کردن وضعیت، امتحان کردم. شاید یک کمی هم بد اقبال بودم و از فرصت­ها استفاده­ی بهینه نکردم. الا ای حال، روی هم رفته، تا آن لحظه هم خیلی فرصت­ها را در تورنمنت­های دیگر از دست داده بودم...

م.م [با قطع کلام کرامنیک] : شاید اگر این امکان می­بود که چند دقیقه زمین و زمان را بی حرکت نگه دارید...

و.ک : بله، لحظه­ی جذابی پیش آمد که سرنوشت کل مسابقه بستگی به پنج دقیقه­ی بعدی داشت. در آن­جا می­توانستم بازی را حفظ کنم، ولی حرکت Ne6 که مشخصاً در موردش فکر کردم و اگر شرایط عادی بود بازی­اش هم می­کردم، برای من، نویدبخش پیروزی نبود. متأسفانه در این لحظه بازی کارلسن هنوز در سراشیبی سقوط نبود، و پوزیسیونش کاملاً نرمال بود، بنابراین من بیش از اندازه سعی کردم. 5 دقیقه بعد، مشخص شد که در هر حال می­بایست قبلاً همان Ne6 را بازی می­کردم، ولی دیگر خیلی دیر شده بود. راه برگشتی نبود. اوضاع، وخیمتر هم شد: من یک ریسک کردم و با تمام قوا ادامه­اش دادم، اما افسوس که بازی، قابل نجات نبود. واسیلی [ایوانچوک]، حریف من، حتی در فشار زمانی، دقیق بازی کرد و هیچ اشتباهی نداشت. من در تلاش بیهوده و در انتظار یک اشتباه مهلک از طرف او بودم که از لحاظ زمانی در تنگنا بود. اما بعد از آنکه کنترل زمان را گذراندیم، مگنوس باخته بود و پوزیسیون من هم غیر قابل دفاع بود. چنین اتفاق­ای در مسابقات ورزشی، طبیعی است. من به عنوان یک بازیکن با تجربه، احتمال این حالت را هم پیش­بینی کرده بودم. مشکل این بود که انتخاب دیگری نداشتم و حتماً می­بایست ریسک می­کردم.

م.م : به نظر می­رسد این مسابقات نشان داد که مگنوس اعصاب پولادین­ای دارد! اعتقاد عمومی بر این بود که قوت اصلی او در این است که اشتباه نمی­کند و همیشه احساسات­اش را کنترل می­کند. اما این­جا شاهد بودیم که مکرراً به مشاهده­ی بازی شما می­شتافت، مثلاً وقت­ای در برابر گلفاند بازی می­کردید و نیز در بازی آخر. لهذا او هم شکست ناپذیر نیست، نه؟

و.ک : مگنوس یک بازیکن بی نظیر و برجسته است. با این حال، به نظر من، در مورد سلطه­اش بر دنیای شطرنج مبالغه شده است. معتقدم من و آرونیان، هر دو همپای او هستیم. بله، او شاخصه­های بارزی دارد: جوانی، انرژی بسیار، اعصاب قوی، انگیزه­ی باور نکردنی، غریزه­ی نافذ... اما در حیطه­ی شطرنج نمی­دانم چرا او می­بایست بسیار قوی­تر [از من یا لوون] ارزیابی شود.

م.م : آیا او مسابقه­ گرا هست؟

توجه : این مفهوم برمی­گردد به شوروی سابق که بازیکنان مسابقه­ای را از کسانی که کار حجیم نظری و آموزشی می­کنند جدا در نظر می­گرفتند. باتوینیک، چنین خط تمایزی می­کشید، کارپف را جزء بازیکنان مسابقه­ای می­دانست و خودش و کاسپارف را جزء دسته­ی دوم. لازم به ذکر نیست که تحقیق و کار نظری، بهتر بود و موفقیت ایندو مستدام­تر از کارپف بود. بنابراین بازیکن "مسابقه­ای" کسی است که عملاً راه پیروزی در بازی­ها را پیدا می­کند، مثل لارسن و لاسکر. در حال­ای که بازیکن "تئوریک محض" کسی است که به خاطر درک عمیقترش از بازی، به پیروزی می­رسد. (با تشکر از استیو گیدینس بابت توضیح این مطلب).