یک مسابقه جذب در  دور دوم رقابت قهرمانی جهان 1908

سفید: تاراش

سیاه: لاسکر

دور دوم رقابت قهرمانی جهان

دوسلدورف، 1908

1.e4 e5  2.Nf3 Nc6  3.Bb5 Nf6  4.O-O d6  5.d4 Bd7  6.Nc3 Be7  7.Re1 exd4  8.Nxd4 O-O  9.Nxc6 Bxc6  10.Bxc6 bxc6  11.Ne2 Qd7  12.Ng3 Rfe8  13.b3 Rad8  14.Bb2 Ng4  15.Bxg7 Nxf2  16.Kxf2 Kxg7  17.Nf5+ Kh8  18.Qd4+ f6  19.Qxa7 Bf8  20.Qd4 Re5  21.Rad1 Rde8  22.Qc3 Qf7  23.Ng3 Bh6  24.Qf3 d5  25.exd5 Be3+  26.Kf1 cxd5  27.Rd3 Qe6  28.Re2 f5  29.Rd1 f4  30.Nh1 d4  31.Nf2 Qa6  32.Nd3 Rg5  33.Ra1 Qh6  34.Ke1 Qxh2  35.Kd1 Qg1+  36.Ne1 Rge5  37.Qc6 R5e6  38.Qxc7 R8e7  39.Qd8+ Kg7  40.a4 f3  41.gxf3 Bg5   0-1

پایداری و مقاومت او درس مهمی برای بازیکنان باشگاهی معمولی و بازیکنانی است که تفریحی بازی می‌کنند. از لحاظ تئوری، تمام بازی‌های شطرنج در هر دور از مسابقه، از ارزش یکسانی برخوردار هستند، و پیروزی در دور نخست همان ارزشی را دارد که پیروزی در دور پایانی، اما در عمل چنین نیست. برای مثال در تورنمنت‌هایی که به سیستم سوییسی برگزار می‌شوند، بازیکنانی که تعداد مساوی پیروزی در دورهای قبلی دارند در مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند، و یک شروع ضعیف یا یک باخت در دور میانی می‌تواند با پیروزی بر حریفان ضعیف‌تر در دور پایانی جبران گردد. پیروزی در دورهای نهایی و به ویژه در مسابقه‌ی آخر، در حقیقت بار مضاعفی را حمل می‌کند، زیرا سرنوشت جایزه را تعیین می‌نماید. لاسکر در طول زندگیش نشان داد که اهمیت مراحل پایانی بازی را در تمام تورنمنت‌ها دریافته است. در مراحل شروع یک مسابقه، هر بازیکنی برای نتیجه‌ی بهتر می‌جنگد، اما وقتی بازی‌ها به پایان خود نزدیک می‌شوند، بعضی از بازیکنان، علاقه یا اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند، در حالی که دیگران در جدال و ستیز برای دستیابی به یکی از مکان‌های بالای جدول به تحمل فشار عادت کرده‌اند. در چنین موقعیتی بازیکن قوی و با تجربه راه دستیابی به موفقیت را می‌داند، و می‌تواند مهارت تکنیکی عالی خود، یا قوای تاکتیکی خود را برای فشار روی رقیب به منظور به اشتباه انداختن وی به کار گیرد. به هر حال، یکی از واقعیت‌های گفته نشده در تمام تفسیرهایی که روی روش و نتایج بازی او انجام گرفته، توانایی او در حفظ تعادل خودش در تمام طول تورنمنت است، و این یکی از مهمترین ویژگی‌های لاسکر بود.

لاسکر اولین استاد شطرنج بود که به طور جدی سعی کرد بازی شطرنج را به عنوان یک حرفه و شغل مطرح سازد. اما با کنایه باید گفت که مردی که دائماً در جستجوی دستمزدهای بالاتر برای نمایش هنر خود بود، دوبار از لحاظ مالی ورشکست شد. بار اول به دلیل تورم سال‌های دهه‌ی 1920 و بار دوم به علت به قدرت رسیدن نازی‌ها، در سال 1933. شاید بدون این تنزل‌های شخصیتی بعید بود که دوران طویل قهرمانیش را حفظ کند. در سال‌های آخر دهه‌ی 1920 او به طور جدی تحصیل ریاضیات را شروع کرد و به خاطر کار روی جبر محض، موفق به دریافت دکترا شد، و مورد تشویق اینشتین قرار گرفت. به طور تفریحی روی فلسفه کار کرد، زیرا بحث کردن را به تجزیه و تحلیل حرکات شترنج ترجیح می‌داد. در رویکرد ساده‌اش به گشایش‌ها، لاسکر روشی را بنیان نهاد که به وسیله‌ی بعضی از جانشینانش که عناوین جهانی دارند، دنبال شد. از جمله کاپابلانکا، پتروسیان، و کارپف.

آیا چنان که بعضی از مفسران ادعا کرده‌اند، لاسکر بزرگترین شطرنجباز تاریخ است؟ آن طور که مورد تأیید معیار محاسباتی پروفسور "الو" نیز هست، مطمئناً او در زمره‌ی شش نفر قهرمان برجسته‌ی جهان در طول تاریخ بود. یعنی: کاپابلانکا، آلخین، بوتووینیک، فیشر، و کارپف. لذا شکی نیست که او یکی از بزرگترین بازیکنان بود. او در ردیف شطرنجبازان مدرن، و به عنوان بهترین نماینده‌ی "شطرنج عملی" درجه بندی شده است.

خوانندگان گرامی توجه دارند که:

- منبع زندگینامه‌ها همان طور که قبلاً هم معرفی شد، کتاب "تئوری شطرنج/لئونارد باردن" می‌باشد، که توسط حمید بلوچ و محمود طلوعی‌فر ترجمه شده است و انتشارات شباهنگ، در سال 1372 آن را به چاپ رسانده است.

- تصویر بازیکنان مطابق با کتاب نیست و تصاویری که بهتر و واضحتر به نظر می‌رسیدند، آورده شده‌اند.

- ایرادات ترجمه و مشکلات انشایی و نحوی که در هر متنی ممکن است باشند، اصلاح شده‌اند. همچنین گاهی بنا به سلیقه، جملات را تکمیل یا حذف کرده‌ام.

- در بعضی موارد، مثل همین سرگذشت، بازی مثال زده شده در کتاب را مناسب ندانسته و بازی دیگری را که از جهاتی مناسب‌تر می‌نمود، آورده‌ام.

نکات فوق صرفاً بنا به نظر و سلیقه‌ی خود من بوده است.

منبع : chess1385